محسن رنانی
دیروز خانم دکتر بنفشه امیری (جامعه شناس) پیام داد که حالم خوش نیست؛ دو تا از دانشجویانم چند روز پیش اقدام به خودکشی کرده اند (و البته خوشبختانه نجاتشان داده اند). خیلی عصبانی بود، از دست روشنفکران و جامعه شناسان و روانشناسان. می‌گفت از سیاستمداران که انتظاری نیست، چون اصلا اولویتشان نیست، اما چرا این همه نخبه‌ی مدعی، سر در لاک خویش کرده اند و هیچ حرکت یا کنش جمعی برای تغییر این فضای آکنده از دلمردگی و افسردگی نمی‌کنند. از من خواست تا خطاب به جوانان و برای امیدوار نگه‌داشتن‌شان، چیزی بنویسم. گفتم مگر جوانان مقلد من هستند؟ آنها رهبران خود را در اینستاگرام و شبکه‌های دیگر دنبال می‌کنند. راستش اصلا انرژی لازم برای ورود به مساله عظیمی چون موج افسردگی جوانان و نوشتن درباره آن را نداشتم.
با این حال وقتی یک روز گذشت، احساس کردم هر کدام از ما اگر یک گام، و فقط یک گام، برای بهتر کردن حال دیگران برداریم، می‌شود میلیون‌ها گام و بنابراین خودش می‌شود یک موج اجتماعی امیدبخش.
امروز یادم آمد که شب یلدا، دکتر عبدالکریم کریمی، همکارمان در دانشکده توانبخشی دانشگاه اصفهان (علوم پزشکی)، پیامی داد و از من پرسید، «در این شب یلدای ایران، به جوانانی که می‌پرسند در این شرایط سخت چه باید بکنیم و چگونه خود را پایدار نگهداریم، چه پاسخی باید داد؟». نظرم را درباره این پرسش در یک فایل صوتی برای‌شان فرستادم. مدتی بعد دیدم آن فایل را در اینستاگرام خودشان منتشر کرده‌اند. به نظرم رسید فعلا انتشار این فایل، می‌تواند همان گام کوچک من باشد. منتظر می‌مانیم تا بزرگان اندیشمند و نخبگان فکری و اجتماعی این دیار هم، هرکدام گام کوچک خودشان را بردارند.
این شعر را هم سالها پیش گفته ام که برای اکنون مناسبت دارد:
اگر جوانه زدن‌ها برای زیستن است
و زیستن جریانی است در تمامی سال
بگذاریم لحظه در لحظه
بشُکوفد جوانه ای تازه
و نگوییم کو بهار امید ؟
بشُکوفیم تا بهار شود !
فایل صوتی من در پاسخ به پرسش دکتر کریمی:
