محسن رنانیدوستی نادیده پیامی مشفقانه فرستاده‌اند. از ایشان سپاسگزارم. واقعاً توصیه به‌جایی کرده‌اند که من متاسفانه با یک ماه تاخیر دیدم. شاید اگر همان اول دیده بودم به توصیه ایشان عمل می‌کردم و به قول ایشان ختم غائله اعلام می شد. من البته از همه عزیزانی که در اعتراضات گذشته آسیب دیده‌اند صمیمانه پوزش می‌خواهم، اگر نوشته «صبر شادمانه» آنها را رنجانده است یا نوعی بی توجهی و بی‌غیرتی نسبت به آسیب‌های آنان تلقی شده است. اما صبر شادمانه نه کنشی برای فراموش کردن رنج آسیب‌دیدگان، بلکه نوعی استراتژی برای ذخیره انرژی جامعه است برای روزی که روز سلام به آسیب‌دیدگان و احقاق حق و تحقق خواسته آنهاست.
پیام این دوست را بخوانیم:
جناب دکتر محسن رنانی عزیز، با سلام و تحیت.
بنده طی سال‌های اخیر از خوانندگان پروپاقرص یادداشت‌های شما بوده و هستم و شما را یکی از اندیشمندان دلسوز امروز ایران می‌دانم که خیلی با شجاعت و هوشمندی و ظرافت روندهای جاری و آتی و پیش روی جامعه ایران و نیز عملکرد و ساختار نظام ج.ا. را نقد می‌کنید و خوب هم نقد می‌کنید.
طبیعتا چون اندیشمندی کنشگر هستید، خطا و اشتباه هم در گفتار و نوشتار شما پیدا می‌شود که نسبت به بخش درست تحلیل‌ها و پیش‌بینی‌های‌‌تان اندک و قابل قبول است؛ و اصولا کار کردن با خطا همراه است.
با تلاش‌های علمی و روشنفکرانه و وطن‌دوستانه شما طی بیش از دو دهه گذشته، شما به یک سرمایه ملی تبدیل شده اید، و اول کسی که باید از این سرمایه گرانسنگ حفاظت کند، خود شما هستید و در مرتبه بعد کسانی مثل ما که از خرمن علم شما خوشه‌چینی کرده‌اند، و به شما مدیون هستیم.
در خصوص یادداشت «صبر شادمانه» باید عرض کنم که بی تردید و بدون نیاز به صغری کبری چینی‌های بیهوده، انتشار این یادداشت یک اشتباه بزرگ از سوی شما بوده است. به علل یا بهتر بگویم به‌علت آن کاری ندارم، اما قدر مسلم این است که در این شرایط فقر و فاقه و بدبختی و بیچارگی و تباهی و شکنجه و حصر شش جهتی یک ملت، تحلیل و توصیه‌های شما در این یادداشت، خطایی بزرگ بوده است. بهترین کار یک انسان آزاده در رویارویی با خطای خودش، این است که با یک عذرخواهی صریح و شجاعانه غائله را ختم کند.
شما می توانید با عذرخواهی صریح و شجاعانه هم به دیگر خطاکاران درس عملی عذرخواهی بدهید و هم از بیراهه «گفتگوی شادمانه» که خطایی بزرگتر از انتشار آن یادداشت است (و مثل خود آن یادداشت اصلا هم شادمانه نیست و برای هدم و هتک حیثیت شما مزید علت شده و می‌شود)، بازگردید و باب آن را ببندید.
انسان جایزالخطاست، این را بپذیرید، عذرخواهی کنید و غائله را ختم نمایید.
امید به خدا / یک دوست / ۹ خرداد ۱۴۰۲
