محسن رنانیسلام
علی س. ۳۷ ساله و مهندس برق هستم.
من مطالب شما رو با وسواس تمام چونان نامه یار کلمه به کلمه و خط به خط خوانده‌ام و مسلک شما را جز علم‌زمانه بر مسلک عارفان میدانم. ولی چون به نوشته‌هایتان در ایام خروش ملت نگاه می‌کنم محافظه‌کاری از سر و رویش می‌بارد که این آفت روشنفکری زمانه ماست.
دکتر شما بهتر از بنده می‌دانی که بر این ملت چه‌ها رفته و چگونه هر آنچه از مشروطه تا کنون بجا مانده بود به لحاظ قانون‌مندی و آنچه از زیرساخت‌ها اقتصادی بود چگونه به یغما رفته است.
آنچه امروز می‌بینیم ویرانه‌ای به نام ایران است. آنچه امروز داریم انبوهی از مصیبت‌های ادامه‌دار و طاقت‌فرسایی است که می‌رود این سرزمین را تکه‌تکه و مردمانش را این مظلومان تاریخ را به ورطه هولناک جنگ و درندگی سوق دهد. محافظه‌کاری شما و امثالتان در این تراژدی تاریخی بی‌تاثیر نیست. در سطور تاریخی ایران جای‌جای ظلم جباران حضورتان ملموس است آن‌جا که سکوت کردید و یا دست‌آخر در زمره بی‌باکان شدید که دیگر کارازکار گذشته بود.
صبر شادمانه شما جز واکنشی طعنه‌آلود و زجر‌آور به واقعیات جامعه امروز ایران نیست. آن‌جا که ۶۰ ملیون نفر واجب دریافت یارانه هستند و ۲۰ ملیون نفر زیر خط فقر چه جای رقص دارد؟ آن‌جا که هیچ امیدی و هیچ روزنه‌ای در انتهای دالان نیست چه جای شادی می‌ماند؟
حواستان هست چه اتفاقاتی در این سرزمین افتاده است؟ خبراز محیط زیست، آب، اقتصاد، مهاجرت، طلاق، دلار و غیره دارید؟ اگر از زمان انقلاب تا کنون برای همه عرصه‌ها گرافی تعریف شود و تمامی گراف‌ها یکی شوند آیا این گراف اکیدأ نزولی نیست و آیا در آینده نیز نزولی نخواهد بود؟ بی‌شک نزولی است و هیچ آینده روشنی در انتظار این سرزمین نخواهد بود.
این‌جاست که از شما نیز توقع می‌رود که مقداری صریح‌تر به‌دور از تصورات شاعرانه به‌دنبال نقدی آشکارانه و بدون روتوش از وضعیت کنونی باشید.
علی س.
